Rozdział 52.

Tris
Tobias wygląda na uspokojonego. Cieszę się, że poradził sobie z Marcusem. Nie chodzi mi o uderzenie które mu sprzedał za to, że mnie pchnął. Chodzi o to, że już nikt mu nie zagraża i Tobias nareszcie zdaje sobie z tego sprawę. Właśnie wychodzimy na prowizoryczny parkiet. Zbudowano go ze starych palet transportowych. Goście ustawili się na jego brzegach i teraz czekają aż zatańczymy. Dookoła podwyższenia poustawiane są stoliki z najróżniejszym jedzeniem. Każda frakcja coś przyniosła. Kręcę z niedowierzaniem głową. Coś nieprawdopodobnego, wszyscy się dogadują, współpracujemy ze sobą. Na czterech rogach naszej „sceny” ustawiono ogromne głośniki i teraz płynie z nich spokojna melodia. Tobias wyciąga do mnie rękę, prosząc o pozwolenie. Wybucham lekkim śmiechem i bez zawahania wsuwam dłoń w jego dłoń. Czuję się strasznie skrępowana tymi wszystkimi ludźmi, którzy teraz nas obserwują. Połowy z nich nawet nie znam. Z trudnością przełykam ślinę i niepewnie patrzę na Tobiasa. Nie uśmiecha się, jego oczy są jak zwykle życzliwe, patrzy na mnie łagodnie. Przyciąga mnie do siebie i powoli zaczyna tańczyć. W szoku stwierdzam, że poruszam się tak, jak on chce. Ja nie umiem tańczyć, ale skąd u niego takie umiejętności?
- Gdzie się tego nauczyłeś? – pytam, gdy po raz kolejny mnie obraca. Wtulam twarz w jego pierś i wdycham jego zapach.
- Amar pokazał mi parę sztuczek. – posyła mi łobuzerski uśmiech. Puszczam jego ręce i zarzucam mu je na szyję. Przyciskam usta do miejsca poniżej jego szczęki i teraz, przytuleni kołyszemy się w rytm piosenki.
- Nigdy bym nie pomyślała, że do tego dojdzie. – wzdycham cicho.
- Do czego? – kładzie mi rękę na karku, delikatnie mnie masuje. Wzdłuż mojego kręgosłupa przebiega przyjemny dreszcz. Nie panując nad sobą wydaję cichy pomruk.
- Ta cała sytuacja. Myślałeś kiedyś, że będzie możliwe aby wszystkie frakcje przebywały w swoim towarzystwie i się dogadywały? Odwróć się. – Tobias nie przekręca głowy na bok, tak jak powinien to zrobić, ale nie odrywając rąk od mojego ciała odwraca nas oboje w przeciwną stronę. Uśmiecham się. Opieram brodę o jego ramię, kiwam głową w kierunku grupki ludzi.
- Dawniej, taki widok uważano by za zdradę i szaleństwo. – wzrok Tobiasa przesuwa się po kolei po każdym z obecnych i w końcu widzę w jego oczach błysk zrozumienia.
- Erudyci i Altruiści. – w głosie Tobiasa słyszę niedowierzanie.
- Dokładnie, albo patrz – przekręcam nas lekko w prawo. Słyszę jego śmiech. – Dzieci Prawych i Altruistów bawią się w berka.
- Absurd. – mówi ze śmiechem. Przyciska usta do mojej skroni. – Teraz to będzie naturalne, takie, jakie zawsze powinno być. – piosenka już dawno się zmieniła i teraz otaczają nas wirujące w rytm muzyki pary, ale jakoś nie mam ochoty tego przerywać.
- Tobias. – zagaduję go po paru minutach beztroskiego tańca.
- Tak?
- My tańczymy.
- Błyskotliwy wniosek. – uśmiecha się patrząc mi w oczy. Poruszamy się, patrząc na siebie, nie dotykając się niczym poza dłońmi, a mimo wszystko jesteśmy tak blisko. - A podobno masz coś w sobie z Erudytki. –kręcę na niego głową, udając urazę.
- Nic Cię w tym nie dziwi?
- Masz na myśli taniec? – obraca mnie i ponownie przyciąga.
- Tak. – odpowiadam. Marszczy brwi. Czy wielki Cztery kiedykolwiek wyobrażał sobie sytuację, w której będzie tańczył?
- No tak, coś w tym jest. – nadal się nad czymś zastanawia.
- Ja nigdy nawet tego nie oczekiwałam, i nadal nie wierzę, że to wszystko dzieje się naprawdę. Co jeśli za moment się obudzę, to wszystko pryśnie jak mydlana bańka i obudzę się gabinecie Jeanine, albo w Altruizmie?
- Tris, to się nie wydarzy. – przyciska moją głowę do piersi. – Mam Cię uszczypnąć? To nie sen, to rzeczywistość. Ja też nie mogę tego pojąć, ale taka jest prawda. – Dłonią unosi moją twarz za podbródek. Wspinam się na palce i przyciskam usta do jego ust. Krótki pocałunek, potwierdzający prawdziwość tej sytuacji.
- Beatrice Eaton. – szepcze mi do ucha. Oczy mimowolnie mi się rozszerzają. Nie wiem kiedy się zatrzymaliśmy. Po prostu stoimy, wpatrując się w siebie. Nie mogę nic powiedzieć. Zamurowało mnie. – To specjalna okazja, prawda? 
Kiwam głową, powoli, w szoku.
- Chyba, że wolisz Tris Eaton? – na jego ustach pojawia się szeroki uśmiech.
- Wszystko jedno – robię krok do przodu i mocno go całuję. – Byleby Eaton. – dyszę, gdy na moment odrywam usta od jego warg. Tobias przesuwa ustami po moim policzku.
- Zmywamy się? – szepcze. Szybko kiwam głową. Ta impreza, czy cokolwiek to jest, to i tak nie nasza bajka. Odsuwa się ode mnie i łapie za rękę. Już dochodzimy do brzegu parkietu, gdy ktoś do nas krzyczy.
- Tris! Ładnie to tak się wymykać z własnego ślubu?! – Christina idzie w moją stronę i wytyka mnie palcem.
- Christina, błagam uspokój się. – burczę, rozglądając się na boki, żeby tylko nikt tego nie słyszał.
- Będziecie mieć całą noc. – przewraca oczami, rumienię się. – Teraz czas na tort! To ciasto czekoladowe. – patrzy znacząco na Tobiasa.
- Christina! – piszczę.
- Głosuję na tort! – Tobias wyciąga rękę w górę i uśmiecha się jak dziecko, całuje mnie w policzek. Podlizuje się!
- Widzisz Tris? Twój mąż się zgadza. Więc nie marudź tylko chodź się bawić. – lustruje mnie wzrokiem. – Trzeba Cię upić.
- Co? – ich humor jest zaraźliwy. Czuję jak na moją twarz wypływa szeroki uśmiech.
- Najlepiej wszyscy się upijmy! – krzyczy Shauna, która biegnie w naszą stronę z Zeke’em. Daniel niespodziewanie wyłania się zza pleców Christiny.
- Wódka? Czy ktoś mnie wołał? – Daniel zdecydowanie pasuje do Nieustraszonych.
- Atak na stół z alkoholem! – krzyczę, nie wierząc, że to robię. Trzy pary pięści wzbijają się w powietrze i wszyscy wydajemy chóralny okrzyk. Tobias łapie mnie za rękę i śmiejąc się, cała nasza grupka rusza w kierunku najbliższego stołu z alkoholem.
- Tris, a tort? – słyszę szept Tobiasa. Powstrzymuję chichot.
- Christina. – wołam, a ona odwraca się do tyłu.
- Co jest?
- Jeszcze tort. Potem nie będziemy w stanie utrzymać noża prosto. – szczerzę się.
- W sumie racja. – posyła mi tak samo szeroki uśmiech i zaczyna zwoływać gości na uroczyste krojenie ciasta.
Tobias, usatysfakcjonowany, obejmuje mnie w talii.
Absurd.
To wszystko to czysty absurd.
Ale jaki cudowny absurd.

Ryłam ze śmiechu jak czytałam to o cieście czekoladowym XDD Boże jak ja takie coś mogłam wymyślić XDDD (To było pisane jakiś rok temu XD)

OHOHO! JA JUŻ WIEM CO WAM PO GŁOWACH CHODZI! :D

Po co komentarze skoro już to napiasne jest cooo? 

Otóż! Wprowadzam poprawki do każdego rozdziału i nie jest za późno na poprawę jeśli zauważycie że coś jest nie tak. Dlatego i tak Was o komy proszę :D <3

I dziękuję <3 :*