Rozdział 68.

Tris

- Co tu jest grane? – pytam i unoszę brwi w oczekiwaniu na wytłumaczenie.

Kobieta podnosi się z podłogi i zostawia męża opartego o ścianę. Dzieci przysuwają się do mężczyzny i chwytają go za ręce. Krzywię się w środku, wiem jak się muszą czuć. Ich spokój zostaje zaburzony przez członka Nieustraszoności. Tych którzy „wywołali” wojnę.

- Nie musicie się bać, po prostu moim obowiązkiem jest zapewnienie bezpieczeństwa innym.

- A nas możesz tak traktować? – mężczyzna odparowuje kiwając w moją stronę głową. Ma niski gardłowy głos, który jest jeszcze bardziej zniekształcony przez szmatkę którą zaciska na mostku nosa.

- To ty mnie zaatakowałeś – prycham i rozglądam się po pomieszczeniu. Zauważam kanapę i wskazuję na nią palcem. – Nie będzie ci wygodniej na sofie?

- Tu jest w porządku. – mamrocze i powoli unosi się na nogach.

- Niczego ze mną nie próbuj – mówię od razu. – Albo stój gdzie stoisz albo siadaj, to obojętne, ale w tej chwili macie zacząć wyjaśniać cokolwiek. Jeśli tego nie zrobicie zabiorę was do naszej kwatery.Tam pogadamy w obecności innych. Niekoniecznie milszych ode mnie.

Mężczyzna chwyta za ręce dzieci i delikatnie ciągnie je w stronę kanapy. Chłopczyk i dziewczynka od razu biegną w stronę zielonego tapczanu, a ich matka opiekuńczo kładzie dłoń na ramieniu mężczyzny. Po chwili przemyśleń, ruszam z miejsca i szybko podchodzę do kobiety. Jej mąż w ułamku sekundy, z szybkością o którą bym go nie podejrzewała, zasłania ją swoim ciałem i patrzy na mnie wyzywająco.

- Spokojnie. Chcę tylko się przedstawić.

- Możesz to zrobić z odległości – parska i wypycha kobietę zza swoich pleców w stronę dzieci.

- Jak chcecie – rzucam obojętnie i usadawiam się na fotelu naprzeciw. – Słucham. Musicie się streszczać bo moi nowicjusze zaraz skończą trening.

Kobieta rzuca mężczyźnie zaniepokojone spojrzenie. Czyżby się obawiała większej ilości osób w tym terenie? Szatynka odchrząkuję i zaczyna mówić.

- Mieszkamy tutaj od paru lat. – gdy słyszę pierwsze zdanie zamieram. Parę lat? To już zaczyna być niepokojące. – Tak, żyliśmy tutaj jeszcze przed wojną. – wyjaśnia gdy widzi moją minę. – Pewnie cię to zdziwi, ale Altruiści wiedzieli, że istniejemy. Dawali nam rzeczy potrzebne do przetrwania, a my pomagaliśmy im w innych sprawach. Równo warta wymiana.*

Milczę nawet gdy wiem, że kobieta nie ma zamiaru dodać nic więcej. Kolejna nieodkryta tajemnica. Czyli jest ich jeszcze więcej?

- Znaliście kogoś o imieniu Natalie? – pytam prostu z mostu. Być może moja matka jako wysłanniczka Agencji miała z nimi coś wspólnego.

- Nie – kobieta kręci głową, ale kątem oka zauważam jak mężczyzna drga na dźwięk tego imienia.

- Kłamiesz- przenoszę wzrok na ojca dzieci, które skulone wtulają się w boki matki. – Ty coś wiesz. Nie ma sensu mnie oszukiwać. Może i oblałam test na Prawą, ale czegoś nauczyłam się od mojej przyjaciółki.

- Parę razy zleciła nam robotę. - odpowiada i patrzy mi w oczy.

- To moja matka. – odparowuję coraz bardziej zniecierpliwiona. – Nie żyje i chcę się o niej dowiedzieć jak najwięcej.

Widać, że moim wyznaniem spowodowałam szok u kobiety. Jej oczy rozszerzyły się mimowolnie.

- Nie żyje? – mamrocze w moją stronę.

- Zabili ją żołnierze pod kontrolą Jeanine. – wyjaśniam pośpiesznie. W moim sercu pojawia się jeszcze ukłucie bólu, ale wiem, że tam gdzie teraz się znajduje, jest jej lepiej. – Co jeszcze o niej wiecie?

- To ona znalazła nam ten dom… Widziała w jakich okropnych warunkach żyliśmy…

- Czekaj.. Nie byliście w żadnej z frakcji? Nie zdaliście nowicjatu? – dopytuję zaniepokojona.

- Wiesz co to jest… - kobieta zerka niepewnie na męża, ale ten kiwa głową. – Niezgodność?

Zamieram. Nie mogę oddychać, ruszyć się, cokolwiek. Znowu wracam do przyszłości? Nie chcę tego, nie mam ochoty wspominać najgorszych momentów mojego życia.

- W-wy… - waham się – Wy wszyscy jesteście Niezgodni, prawda? – czuję gorąco z tyłu głowy.

Odpowiada mi pojedyncze kiwnięcie głowy.

- Jakim cudem uniknęliście wykrycia i wiecie cokolwiek co się dzieje teraz na zewnątrz? – pytam, czując się pusta w środku. Zaczynam drętwieć.

- Ostrzegli nas Altruiści, jeszcze przed nocą ataku. Kazali się schować i nie wychodzić. –odpowiada zamyślona i po chwili dodaje – w piwnicach mieliśmy przygotowane jedzenie i wszystkie środki potrzebne do przeżycia na właśnie taką chwilę. Altruiści się nie pojawiali więc dopiero niedawno spostrzegliśmy, że wszystko wróciło na swój dawny tor.

 Ostatnie pytanie – myślę – ostatnie..

- Ilu Was jeszcze jest? – pytam, wzrok zasłaniają mi powoli czarne plamy. Czuję jak żółć podchodzi mi do gardła. Obraz przesuwa się mi się przed oczami gdy zaczynam szukać jakiegokolwiek pojemnika do którego mogłabym zwymiotować.

- Oprócz nas, około 20 osób. Nie wiem czy przeżyli. Tylu nas było przed wojną. Są rozmieszczeni w 4 innych domkach. – kobieta podnosi wzrok znad splecionych na swoich kolanach dłoni i patrzy na mnie – Dobrze się…?

- Muszę do toalety – przerywam jej i szybko wstaję. – Gdzie ona jest?

- Na dole – odpowiada błyskawicznie i podchodzi do mnie. Słyszę szarpanie, zapewne jej mąż nie chce pozwolić jej do mnie podejść, ale kobieta chyba postawiła na swoim bo jej ręce obejmują mnie w talii. – Siadaj, nie możesz chodzić w takim stanie. Przyniosę miskę. Połóż się.

Mimo, że szatynka nie jest ode mnie o wiele starsza, słucham się jej. Głos z tyłu głowy podpowiada mi, że to niebezpieczne. W każdej chwili mogą mnie zabić. Nie mają podstaw aby mi ufać, tak samo jak ja nie mam podstaw aby ufać im.

Słyszę uderzenia stóp o schody i przy mojej głowie pojawia się kobieta z szklanką wody i starym, białym wiadrem. Nachyla się do mnie i szepcze do ucha słowa, które sprawiają, że zasycha mi w gardle.

- Jesteś w ciąży, prawda? – przykłada mi do czoła zimny okład. Dlaczego jest dla mnie miła? Przed chwilą pobiłam jej męża. Zastraszałam jej rodzinę. Delikatnie kiwam głową. Kobieta wzdycha – Tak myślałam. – odwraca się do tyłu i mówi – John, weź dzieci na dół, poradzimy sobie.

Prychnięcie dobiega z mojej lewej strony, ale dzieci i ich ojciec schodzą na niższe piętro.

- Czemu mi pomagasz? – pytam, powoli zaczynam wracać do pełnej sprawności.

- Altruiści nas czegoś nauczyli, wiesz. – patrzy mi w oczy i siada na stole przed kanapą na której leżę.

- Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale jestem teraz w trudnej sytuacji. – odpowiadam. – Nie mogę po prostu zignorować waszego istnienia. Muszę powiadomić o tym innych.

- Domyśliłam się. Ale czy nie po to wybraliście nowe władze? Żeby być lepszymi liderami? Na pewno znajdziecie rozwiązanie. – jej wzrok zmienił się. Patrzy na mnie z pewnością siebie, ale z jej oczu nie bije żaden dystans. I chyba nie wspominałam o wybieraniu nowych liderów?  – Ty też jesteś Niezgodna, prawda? Doskonale wiesz, że nie pasujemy do jednej frakcji. Nie możemy się dostosować.

- Wiem – prycham i podnoszę się do pozycji siedzącej. W moją stronę zostaje wyciągnięta ręką z wodą. Kiwam głową w podziękowaniu i biorę ją w swoje ręce. – Myślałam nad tym przez pewien czas…- przez moment waham się, czy mogę powiedzieć to, co chodzi mi po głowie od paru miesięcy ale dociera do mnie, że rozmawiam z taką samą osobą jak ja, która myśli na kilka sposobów. Ona może mi pomóc podjąć racjonalną decyzję. – Zastanawiałam się…

- Nie masz czasu. – kobieta mówi szybko – Nowicjusze czekają, zaraz będą cie szukać. Nie chcemy kłopotów.

- Wiesz więcej niż mi mówiłaś, prawda?

Kobieta uśmiecha się tajemniczo i kiwa głową.

- Twoja matka była moją przyjaciółką. – widząc pytanie czające się w moich oczach, od razu odpowiada. – Tak, jestem z Agencji. Mój mąż o niczym nie wie. Nikt z pozostałych nie wie. Miło by było gdybyś utrzymała to w tajemnicy. A teraz mów, nad czym się zastanawiałaś?

Mierzymy się przez chwilę wzrokiem. W końcu uśmiecham się kącikiem ust i odpowiadam.

- Nad zniesieniem systemu frakcji.

*Ach ten Ed i FMA Brotherhood XDD

Ja nie wiem jak to jest XD Nie mam na nic pomysłu, ale jak w końcu siądę do klawiatury i zacznę pisać to w głowie pojawia mi się milion scenariuszy jak to rozegrać. XD Pełna spontaniczność. XD No ale najważniejsze jest, że pojawił się rozdział . :D

I jeszcze mam troszkę pomysłów :D. Enjoy! <3